Words From The Alwyne Castle

2.10.2017

Sometimes it only takes a song to bridge your disappointments to the new dreams
And another time, it only takes a fine breeze to get those dreams swept away
You'd think and cry on this slippery slope till you realise it was only to clear the way for the new flow coming from the depths of your mind
What you gotta do, my friend, is to let the flow take you further
For the better and worse
The only thing you can do, my friend, is to take notes on the water as you stream through the conscious and the unconscious, till we meet in the future.
Only to come apart again...

Enroute

Make another mark on that door, for every other year

you didn't show up

Make another mark on my soul, for every other name

you didn't own

Make another mark on my heart, for every other break

I get on this path to look for you

Let me make the excuses to go on looking for you

When the last day is here, when I know it's the end, I won't stop to pray

to have a life shared with you

...tells the lull in my mind...

“If there would be moment, just for a moment, if it would be possible to see it all, to inhale the whole truth and see what that ultimate satisfaction looks like… Even if you would be cursed to forget all after that one moment, the giant emptiness appears in your mind would be enough to show you the way and the endless hope…

That’s what the lull tells in my mind when it feels this stormy deep down...”

"Bakma hemen ruhumun içine. Önce bir kulak ver bana."

Sanki kurak bir tepenin üzerinde kalakalmışız gibi sarıyordu soğuk. Neşenin ve beklentinin gürültüsüne doğru ilerledik. İlk adımda yüzümüze vuran sıcak burnumuza vuran  havasızlığın üstesinden geliyordu. Bu akşam yeni biri vardı sahnede. Gece gibi bir tenin ardından yükseliyordu rock müziğinin son kırk yılı. Sigara yasağına yandım bir an. Buraya sigara dumanı çok yaraşırdı. Bir şarkı başladı aniden, akustik gitarın telleri içimde vuruyordu havaya. Yavaş yavaş bir rüyaya dalar gibi çekildim zihnimden içeriye. Unuttuğum odalarına gittim aklımın. Unuttuğum kokuları duydum. İlerledikçe zaman, durduğum yerde daha çok kayboluyordum. Sorular arttıkça cevaplar azalıyordu. Bu havuz problemi çok korkutucuydu. Hiç sürpriz değil cevapların yerini soruların alması zamanla. Dinlediğim, biriktirdiğim tüm hikayeler elimin altında. Ben bunu bekliyordum. Sadece yolda belki bir iki yeni, sağlam cevap bulurum diye ummuştum. İnanmıştım hatta. Elimdeki tek şey cevaba çok yakın olduğum hissi ve onu asla yakalayamamanın boşluğu. O kadar anlamsız ki zihnimdeki savaşlar, anlatacak hiçbir kelimeyi bulamıyorum. Yeni bir dil lazım sanki anlatmak için, yeni bir din, yeni bir yer yüzü. Başka bir dünya belki. O zaman bile o dünyanın olmayacak ki anlattıklarım. Bugünü anlatacak dili bulsam, başka bir dünyanın efsanesi olup uçacak. O kadar anlık işte hayat. Daimi bir düşüş gibi, iç kaldıran bir şey. Dayanabilmenin tek yolu başını kaldırıp "belki de uçuyorumdur diyebilmek" mi acaba? Ayakların yere değmedikçe sürecek bir başka gerçeklik... Ya değerse? Onu da o zaman düşünürüz. Kaldı ki gidişata bakarak diyebilirim ki ayaklarımın yere değme olasılığı daha yarışmadan yeni bir dil bulma olasılığıma teslim olacak gibi...

Olur Öyle

Şöyle bir an oluyor, bir bakıyorum durup dururken içimi mutluluk doldurmuş. 
Allah Allah diyorum ama hiç ses etmiyorum.
Öylece dursun yerinde zamanı dolana kadar; mışıl mışıl, ılık ılık uyusun içimde diye ^_^