Kimi an olur harika bir kadraja açılır gözün. Harika bir hikayeye. Aynı alelade bir güzellik gibi hatalı ve olduğu gibi. Detayına değil, oluşuna verirsin gönlünü. Özel gelir ama hiçbir ipucun yoktur. Çünkü gözün gördüğüne değil kulağın duyduğuna vurulmuşsundur.
Bildiğinle duyduğun karşı karşıya kalır ve sen kavrulursun. Alamazsın kendini dinlemekten. Bazen bile bile göze paydos verirsin ve kendini derinden derine düştüğün sese bırakırsın. Tüm çirkinliğiyle günün aktığı yerde sen bulduğun o küçük, içine işleyen parçaya sarılırsın.
O anda araya düştüğün bütün isimler, o anda ardına düştüğün bütün imgeler, o anda düştüğün bütün acılar ve boşluklarla başbaşasın. Çaresizsin ve daha korkmaya başlamamışsın.
Düşmeye vardığın o kısacık andasın.
Her ruhunu zamana teslim etmiş ademoğlu gibi, o anın uğruna kendini boşluğa bırakırsın.
Bırak gitsin, zamanın tüm kirleri üzerinden aksın.
Gün olur belki sen de yeniden arınırsın, sen de o ilk ışığa uyanırsın.
Ve baştan, her şeyi hiç olmamış gibi en başından alırsın.
Bir tek ben değil, bir tek ben lanetli, bir tek ben kurtulamayacağım tüm kederlerden... Bir tek ben çözülemiyorum sana düğümlendiğim yerden.
* Çizim: Erinç Karğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder