Bir anda tüm yağmurlar içime yağmaya başladı.
Kimsenin yapabileceği bir şeyin olmadığı bir andı ve an sonsuza dek esnedi, esnedi, uzadı.
Bütün doğrularım, bütün gerçeklerim da onla uzadı.
Dev aynalarında dağıldı ve bulandı su.
Suda dağıldı ışık ve takip edeceğim gerçek artık her yerde karşıma çıkan bir illüzyona dönüştü.
Şimdi içimdeki parçalar su yüzüne çıkıyor. Bir anda kulağıma değen gelişigüzel kehanetler gerçeğe dönüşüyor.
Ufukta yükselen griliğin korkulu kokusu sardı ovayı. Fırtına gelecek, bir kez daha savuracak ve illa ki bir kez daha güneş açacak.
Güneş toprağa yeniden vurduğunda ortaya çıkacak manzara, geriye kalacak talan, aralarından süzülerek yeniden kurulacak tüm ihtimaller... beni çok korkutuyor.
Korkunun da ecele faydası yok hani, ama işte insan düşünmeden, bu hallere düşmeden edemiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder