Some times they say it happens in second. Like a 'click'... Sometimes it happens. Mostly you assume it happens. I guess when it happens, I'll know better. Still waiting, still counting on ... Does that make me so stupid? Does that mean I'm blind? Does that make a difference when you believe in this heart and soul?
Take a deep breath and let the day begin... No matter what is the time, if you're early or not on the right time. Let go, let it flow, let it bring you into a new world or just back to beginning. If you'll have to start again, there will be a bag of precious memories within. Let every part of your body and your soul row all the way down. Till the end of the way... Till the brand new dawn...
Hiçbir şey dinlemek istemediğin zamanlar esiyor şimdi. Ses ses dolup taşıyor için de, gelgelelim bir şey söyleyesin hiç yok. Bir sıkıntı basıyor bir zaman, bir zaman da boşlukta süzülüyorsun sanki. Ses söz kalmamış ki zaten; hatta belki hiç olmamış. Bir alem gündüz düşü deyip geçiveriyorsun. Sonra bir fark ediyorsun ki hayat buymuş zaten. Ben niye debelendim deyip dertleniyorsun. Halbuki zamanı geriye sarsan şimdi, En baştan başlasan, hem de şimdiki aklın benden sana hediye... Ne yapacaksın biliyor musun? ... Bir sor kendine Sonra bir dinle Sonra bir gayret et de Koyul yola Yolun ne kadarı kaldıysa senindir nasılsa...
It's been 2 months now, since the pink umbrella's hit the road...
I can't resist a fast car nor a roaring invitation to road... The only thing I miss is a road, the only thing I long for. But for now it's all good. Because I'm just in the middle of a giant start for a brand new, long long road. May the force be with all of us!
"Dediler ki işin zor ama yolun açık olsun.
Kimisi de dedi ki inşallah olur, ama işin çok zor.
Bazıları dedi ki aynı yola çıkar.
Ben çıktığım yolda ilkini aldım yanıma.
İkinciler hala bekliyor aynı kapıda...
Beklesin dursunlar onlar sırada..."
I realized that haven't written in a while. I realized there's been too much to talk about. I realized it's been a century instead of a little month. I realized I knew nothing. I know this sounds like it's no surprise but you know what, it surprised me so much deep inside. So I just shut the fuck up because I didin't have anything more important than the people singing for a while. I am deeply sorry that I can't sing like them. But I am so lucky that the song they're singing is the song I was singing in my mind for a very long time, all by myself... KEEP CALM AND CARRY ON RESISTING!
Öyle anlar oluyor ki bulutun arasından sızan kararlı bir ışık gibi delip geçiyor seni.
Bugün hayatımdaki kayıp günlerden, kara deliklerden biri gibi. O kadar kendi halindeki beni o ışıkların eline yem etti.
I guess I wasn't this lost before. Not this deep. Sometimes you feel so far away, you feel so... on your own, so silent. Those times you feel a weird pain, weird enough not to look like a pain. You feel it just in the middle of your stomach, lingering just in the centre... of you. So is that all? Is it over already? Even without a start? Lingering forever? Nobody's there to grab you and take away from the dark. Maybe that's why you were always afraid of dark. Maybe you've always known it would cover your whole existince till the end of your life.
Dönüp en baştan bir baktığım da, diyorum ki kendi kendime "Çok küçük gelmişim dünyaya, çok az gelmişim"
"Dünyanın senin için sahip oldukları karşısında büyüleniyorsun adım attıkça hangisini seçip alacağını ve elini uzattığında sana neyin çarpacağını bilemiyorsun. Korkular sarsa da etrafını bu heyecanı seviyorsun.
Tüm bunlar için çok küçükmüşüm diyorum şimdi. Fikrinden nefret etsem de, büyümek için, başa çıkabilir hale gelmek için nasıl da koşmuşum diyorum. Üstelik en yakınımdakilere bile yetişemedim sanki hala. Sanki her şeye rağmen herkes benden iyi idare ediyor. Ben daha kötü bir hayat yaşadığımdan değil, onların başa çıktıkları daha gerçek olduğundan. Huzursuz olduklarında sebepleri benimkilerden sanki daha anlamlı olduğundan.
Kendimi harika bir vitrinin önünde, herkes arkasında koşuştururken büyülenmiş, izler halde görüyorum. Şimdi uzansam içeriye, birini seçip alsam, kapısı nerede ki o dünyanın. Fark ediyorum ki bilemiyorum. Cebimde var birşeyler ama param burada neye yeter hiçbir fikrim yok. Gerideki insanlarınsa vitrine bakmaya bile hali yok.
Peki şimdi ben onlardan daha mı şanslı oluyorum?
Ben şimdi elimde bu dilini çözemediğim şansla hala neyi bekliyorum, bilmiyorum."
*Sanırım bir yaştan sonra, kendine şarkılar söylüyor insan...
* I hope Christoph Schoeman won't get mad at me because of using his inspiring photo...
And it is what saved me for the last couple of months. It always did, adn it always will, and maybe I'll survive longer than I thought and even in a better way maybe...
If I should personalize... I just read books... at random... and my choices framed by a very loose philosophy. I guess we can keep every act of mine within this frame. It's fun acutally.
Uzun zamandır acıyı tersine döndüren bu kadar çarpıcı bir hikaye dinlememiştim. Kurgu ve ipucu vermeyen sinopsis ise görevlerini mükemmel biçimde yerine getiriyor. Hiçbir şey okumadan, dinlemeden, duymadan gidin diye, festival bitene kadar başka da bir şeycikler demiyorum. Ama hepimiz sıkıştık bir yerlerde. Siz de bizdenseniz kesinlikle gidin görün derim! Diğer iki seans: BUGÜN! 13.30 (2 Nisan) CUMARTESİ! 21.30 (6 Nisan)
It's just a matter of time and some exercise... I mean to be an expert on self-delusion. That's the only way to survive nowadays, isn't it? Good morning and I wish you a marvelous week...
Did you know that there is another club for failing twenty-seveners?
... and it's still cool if your rock even just by a note. And give the rest one more club to hang out. That's mine... called 'Almost...Only' Full of many almosts and if onlys. I thought I put up the shatters for that one. But I guess they keep looking back at me with big open eyes expecting me to finally understand that there's no getting over with for someone obsession is a way to make the day. Anyway... There's alwayd good music to linger on behind walls... and that just relieves me.
That little child in you, starving for some better days to arrive. Don't mess with him. He can get you anytime. And don't let him freak out that life can get him, too. Hope, in the end, keeps you surviving. Right?
Pour something over me and make me drown Let it be heavy, let it hurt but let it be quick as well Let my story hang on beneath the trees, like some crust of the rivers Not to get found by someone but to be sung eternally Not for some people, just for some soul To let them know they could do more To let them know they could do better Because the worst part passed away With me
I can feel it's here.
And then there are still some gaps through the day. They make me stumble but the gaps are more little than I thought. Most of all, it was all about deeper thoughts till now. Now it's in the air. I can breathe it. They seize my day.
Hopefully, here is the dawn of my spring. So I'm just in the middle of a big pause... to begin.
Saçma günler geçiyor üzerimizden. Başımızda türlü türlü işler var. İltica edeceğim demek boş geliyor... Ama vallahi edeceğim çocuklar. Karanlık bulutlar geçiyor içimizden, artık haksız bulmuyoruz suça eğilimleri, öyle değil mi? İçimizden o kadar rahat sövüp geçemiyoruz her manşete. Artık daha yakınız tehlikeye... her geçen gün... her geçen an... Düşmeye de yatkınız, düşürmeye de...
"İnsan her şeyi ailesinden öğreniyor. Yalnızca terbiyeyi değil. Terbiyesizliği, seçmeyi ve vazgeçmeyi, müdahale etmeyi ve kaçmayı, kalbini açmayı yahut ufacık bir delikte hayat boyu saklanmayı... Koşmayı, durmayı, söylemeyi susmayı, sövmeyi, dua hem beddua etmeyi, umut etmeyi... İnsan her şeye izleyerek hazırlanıyor. Bir filmi teybe alır gibi izliyor kahvaltı saatindeki kavgayı. Pusetteki zamanlarında bile olsa pazar gezmesindeki kahkahayı... Çok saçma anları hatırlıyor insan. Asla hatırlamaya değmez sandığı ve bir türlü çizemiyor yeniden bir zamanlar bakmaya kıyamadığı dudakları. İnsan zihni garip vesselam. Bilinmeyen bir bohçayla girip kenarından dünyaya, ne varsa unutuyor yanında getirdiği ve bir kucak manasız mirasla ayrılıyor. "
Anything could happen right now. I could do anything to set myself free. Still only the fear of regret keeps me away from blowing this place up. But in a second... just in a second... I can forget everything... I can leave everything behind me... And I can set my words free... in your face... wouldn't it be... just AWESOME! But then again, I remember someone saying that... regret would be the worst torture...
