Bazen oluyor öyle.
Bir sabah uyanıyorum, her şey çok güzel, o kadar ki duygulanmaktan gözyaşlarına boğulacağım. Havada uçuyor gibi yürüyorum ve aslında hiçbir sebebi olmuyor. Aslında dünkü gibi yolunda her şey. Yani yolunda ama yeni birşey yok. yeni olan tek şey belki son an farkındalığının getirdiği heyecan.
Sonra bir sabah uyanıyorum, her şey yolunda ama ben o yolda değilim. Çıkmışım raydan ayrı bir yere doğru sürükleniyorum havada. Oluruna bıraksam her şey gözden kaybolacak. Bırakmasam... halim de yok hevesim de...
Bunda havanın hiçbir payı yok artık çok açık. Dünyanın en güzel sabahlarından birine çıktım bugün ve kıymetini bilecek ruhum yorgun ve hüzün doluydu.
Hayata olan aşkım dengesiz vesselam. Ama şanslıyım ki bazen ben ona tutunuyorken, bıraktığımda da o beni tutuyor.
Bugün bu düşünce bile tüm güzelliğine rağmen bana hüzün veriyor...
* Fotoğraf: Bernard Safran
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder