Enfes: Time Of My Life & Patrick Swayze

Çok fena yapıyor heveslerimi bu sahne...

Üç gündür hem dinliyorum hem düşünüyorum ben bunu yazmış mıydım diye. Sonra baktım ki durup durup dinliyorum, bunu okuyan da bir kez daha hatırlasın dedim.
 

Her genç kızın gençlik hayalinin fimidir bu. Yeterince narin, sessiz ve uyuzsanız yaşamış olma ihtimaliniz de yüksek. Tabii Amerikan kültüründeki yaz kampında iki haftada yakalanan bu ivme burada ne kadar gerçekleşirdi o zamanlar bilmiyorum. - Bugün için işten değil de... - Ama bizim 'yazlıkçı' kültürümüz her şeye yetecek kadar genişti.
 
 
Tabii ben de bir o kadar geniş olduğumdan benim hikayelerim daha pratik sonuçlandı, çoğu da başlamadan.
 
Ama zaten hiçbiri de bir Patrick Swayze değildi...
 
 

Nerde o eski kiloluk filmler...O zamanlar Patrick Swayze'ye pek bayılmazdım, hatta beğeneni de anlamazdım açıkçası. Ama derler yaşadıkça zevklerin değişir, başka şeyleri fark edersin... ;)

O final dansında kim uçan kaçan sahneleri severse sevsin, benim için olay giriştir.

Gelinir, ceket çıkarılır, şarkıyla sahneye alelade girilir ve işte o parmak hareketi...!

Ben o minimal davete, pembe elbiseye, şarkıya ve bu adama ruhumu teslim ederim!

Ama tabii bu yazının olması için aşağıdakini dinlemek yerine final sahnesini izlemelisiniz: Hayatımın Dansı 1