Yaş aldıkça stabilize olduğumu hissetmeye başladığıma göre, yaşlanmış da sayılırım belki. Halbuki daha tadacağım heyecanlar var ve ben onları henüz hali hazırda bırakmış değilim. Dolayısıyla bu sakinliğin de tadı çıkmıyor şimdi.
Karşıma ne zaman bir yol çıksa sonuna kadar gitmekten alamıyorum kendimi.Karşıma kim çıksa sonuna kadar sevmekten de bazen. Ve sonuna kadar yormaktan, zorlamaktan, baştan almaktan ve yorgunluktan harap da olsam tüm ihtimalleri boylamaktan.
Artık pişmanlık da duymuyorum bundan. Keyfini çıkardığım da oluyor. Ama kafa karışıklığı yok mu? Senelerdir defalarca artık tamam, oturdu, yerini buldu dediğinizde, oturduğu yerden kalkıp yine ruhunuzu bulandırmıyor mu, zaten dibine dalmışken daha da heybetlendiriyor deli aklımı!
Şimdi bu iyi mi kötü mü? Bekle de gör işin yoksa.
Yine hoşgeldin sonbahar, hoşgetirdin med-cezirlerimi ve sizlere de Allah kolaylık versin ey dostlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder